Operation: Ghost Mountain

“Το βλέπεις εκείνο το βουνό; Γουστέρα κατεβαίνει. Θυμάσαι που σε πέτυχα με μπίλια λαδωμένη;”

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η 29η Οκτωβρίου 2017 ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στην Καλαμάτα. Παίκτες από την Αθήνα (Division 6), το Άργος (Wolfpack, Φοίνιξ, Spike), την Τρίπολη (O.A.T), και φυσικά από τη διοργανώτρια Κοινότητα Αεροσφαίρισης Καλαμάτας, συγκεντρώθηκαν στον χώρο της ιστορικής Μονής Βελανιδιάς, λίγο βόρεια από την πόλη, για τη διεξαγωγή του παιγνίου “Ghost Mountain”.

Οι παίκτες είχαν εκμεταλλευθεί την αλλαγή της ώρας που είχε συντελεστεί την προηγούμενη νύχτα, και προσήλθαν ορεξάτοι και ακμαίοι (ακόμα και κάποιες γνωστές σταφιδιασμένες μπαρόφατσες έδειχναν ιδιαίτερα φρέσκες) και χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: Αποστολή της πρώτη ομάδας (US Marines) ήταν η απελευθέρωση ενός ομήρου και η εύρεση/εξουδετέρωση τριών εκρηκτικών μηχανισμών, ενώ η δεύτερη (Ταλιμπάν) είχε ως στόχο την κράτηση του (ιδιαιτέρως ατακτούλη) ομήρου και την ανατίναξη των βομβών.

Το πεδίο που επιλέχθηκε για τη διεξαγωγή του παιχνιδιού προσφέρει πολλές δυνατότητες στον παίκτη για να αποφασίσει τον τύπο παιχνιδιού που επιθυμεί. Θέλει να καταβρέξει τον χώρο με μπίλιες; Μπορεί. Θέλει να καβατζωθεί σε ένα πουρνάρι και να πετά καπάκια στα βαρέλια με το ουίσκι; Υπάρχουν άπειρα μέρη για να το πράξει αυτό. Θέλει να εξερευνήσει το πεδίο και να βρει όλες τις πιθανές διόδους; Γίνεται. Θέλει να κάνει όλα τα παραπάνω; Εννοείται!

Εγώ, ως μέλος των Marines, επέλεξα την αργή και αθόρυβη προσέγγιση συγκροτώντας ένα “δίδυμο αυτοκτονίας” που θα δρούσε βαθιά πίσω από τις εχθρικές γραμμές, υπό τις διαταγές ενός επίλεκτου μέλους της Κ.Α.Κ την πραγματική ταυτότητα του οποίου δεν μπορώ να σας αποκαλύψω για …τη δική σας ασφάλεια. Αν το έπραττα, θα έπρεπε μετά να σας πολτοποιήσω μέσα σε κάποιο ελαιοτριβείο της περιοχής! Οπότε το άτομο αυτό θα το αναφέρω από εδώ και εμπρός με το ψευδώνυμο του: “Γουστέρα”. Γουστέρα, εδώ “κατ απ τα αυλάκ” είναι μια από τις ονομασίες της Σαύρας. Και πράγματι ο παίκτης με το προσωνύμιο “Γουστέρα” είναι μια αληθινή σαύρα: Εμφάνιση; Αποτρόπαια. Βλέμμα; Διαπεραστικό και υπνωτικό. Κίνηση; Αστραπιαία και αδίστακτη.

Στόχος μας ήταν να αποτελέσουμε την αιχμή του δόρατος της παράταξής μας, αλλά τελικά γίναμε δύο γίδια “κρι-κρι” που πήραμε τα βουνά, χάσαμε χρόνο, και τελικά κάπου χάσαμε τη “μπάλα” (αλλά και τη μπίλια). Εντάξει φάγαμε 3-4 αντιπάλους με Metal Gear τρόπο αλλά αποτύχαμε παταγωδώς στο να επηρεάσουμε δραστικά το παιχνίδι όπως ήταν ο στόχος μας και όπως ήλπιζε η ομάδα μας που μας εμπιστεύθηκε (Σνιφ-Σνιφ, συγγνώμη που σας απογοητεύσαμε παιδιά… Ας προσέχατε!). Τέλος πάντων, μόνο και μόνο το να βλέπω τον “Γουστέρα” να δίνει τις φοβερές οδηγίες του στον ασύρματο, να χαράσσει διαδρομές μέσα στο απέραντο πράσινο, να υποδύεται τον Ταλιμπάν και μετά να πυροβολεί αυτούς που θεωρούσαν ότι ήταν μαζί τους, αποτέλεσε για μένα μια εμπειρία ζωής που θα κρατώ για πάντα σαν “τριαντάφυλλο στο στόμα”…

Όσο, λοιπόν, εγώ και ο Γουστέρας αρμενίζαμε στα δάση, από κάτω μας γίνονταν πιο ενδιαφέροντα πράγματα: Οι ελεύθεροι σκοπευτές καθήλωναν κόσμο, το πολυβόλο θέριζε (πληροφορίες που θέλουν τον πολυβολητή να κραυγάζει “Ελάτε” όπως ο Κώστας Πρέκας δεν επιβεβαιώνονται από αμερόληπτες πηγές) και ο όμηρος αποδείχθηκε πολύ “τσαχπινογαργαλιάρης”. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι απέδρασε τουλάχιστον τρεις φορές από τους απαγωγείς του: Τη μία τους ζήτησε ένα όπλο -και καλά για να το καθαρίσει από τη σκουριά- και αμέσως άρχισε να πυροβολεί προς κάθε κατεύθυνση, την άλλη έσπασε τις χειροπέδες του όπως ο Απίθανος Χουλκ, και μετά βούτηξε το πιστόλι κάποιου Ταλιμπάν που το είχε αφήσει κάτω για να προσευχηθεί! Ανήκουστα πράγματα μιλάμε!

Παρόλα αυτά, οι Ταλιμπάν (με αρχηγούς τον σεΐχη Αλ Μονολιθάντ και τον ιμάμη Ιμπν Ελ Τζοκέριφ) κατάφεραν να τιθασεύσουν τον ανυπότακτο όμηρο (τον έθαψαν στο έδαφος μέχρι το κεφάλι) αλλά και να πυροδοτήσουν τα εκρηκτικά. Για το δεύτερο αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη που μου αναλογεί αφού αντί να συλλέξω τα εκρηκτικά στον ειδικό σάκο που κουβαλούσα και να τα μεταφέρω στη βάση μας για την καταστροφή τους, εγώ έκανα ρομαντικό περίπατο στα άλση με παρέα τον απάλευτο Γουστέρα!

Μετά το πέρας του παιχνιδιού (για να σοβαρευτούμε και λίγο) όλοι οι συμμετέχοντες μαζεύτηκαν σε έναν μεγάλο κύκλο, και όποιος επιθυμούσε έκανε τα σχόλια του για το σενάριο, την εξέλιξη, και την έκβαση του παιχνιδιού. Παρά τα μικροπαράπονα, η γενική αίσθηση ήταν ότι το παιχνίδι ήταν επιτυχημένο έστω και με την αλλαγή πεδίου την τελευταία στιγμή, λόγω ανωτέρας βίας. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι για το παιχνίδι “έτρεξαν” ΕΛΑΧΙΣΤΑ άτομα, το τελικό αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.

Η μέρα έκλεισε με ομαδική μασαμπουκωτική συνεύρεση των συμμετεχόντων στην παραλία της Καλαμάτας και υποσχέσεις από τους Καλαματιανούς ότι θα “ξαναχτυπήσουν” σύντομα με ακόμα ένα δυνατό σενάριο. Τους πιστεύουμε μέχρι και την τελευταία τους λέξη, γιατί στην Καλαμάτα ξέρουν από “καλό λάδι”!