Μοναδικός επιζών, μοναδική εμπειρία!

Αφήνοντας πίσω μας το Λιβάδι, βγήκαμε μετά από 1,5 χλμ από την άσφαλτο κι ακολουθήσαμε έναν καλοσυντηρημένο και αρκετά φαρδύ - για ορεινό δρόμο - χωματόδρομο που μας οδήγησε πολύ σύντομα στο πεδίο. Εδώ, πρέπει να πούμε το σημαντικότερο όλων: Οι απαιτήσεις μας πρέπει να είναι ανάλογες των δυνατοτήτων μας.

Δηλαδή, όταν είσαι αποφασισμένος να παίξεις ένα απαιτητικό σενάριο προσομοίωσης σε ορεινό και δύσβατο πεδίο, είναι απαραίτητο να έχεις μαζί σου όχι ένα υποτυπώδες «κυτίο» αλλά πλήρη ορειβατικό σάκο 100lt Α' Βοηθειών και την απαραίτητη γνώση αυτών. Επίσης, να έχεις ενημερώσει εγκαίρως τους αθλητές που θέλουν να συμμετάσχουν για το βαθμό δυσκολίας προκειμένου να αποφευχθούν ψυχοσωματικοί «αιφνιδιασμοί» έως και «αθώες» γκρίνιες.. Η ομάδα μας είχε την πρόνοια και τη γνώση να λάβει τα παραπάνω υπόψιν κι έτσι ευτυχώς δεν είχαμε κανένα δυσάρεστο συμβάν, ούτε και τραυματισμό.

Ο "Ταλιμπάν ηγέτης Ahmad Shah" και οι "φρουροί του" περίμεναν στα 870μ υψόμετρο, ενώ, 100μ πιο κάτω, ενέδρευαν οι «Βατραχάνθρωποι των ΗΠΑ». Άλλα 200μ πιο κάτω, ενέδρευε η κύρια δύναμη «Ταλιμπάν», ως δύναμη ασφαλείας του Σαχ. Το παιχνίδι ξεκίνησε όταν και οι τρεις ομάδες πήραν τις θέσεις τους με ασφάλεια και, όπως προέβλεπε το σενάριο, οι seals άρχισαν να σκαρφαλώνουν το βουνό προς εντοπισμό της θέσης του Σαχ.

Ένα επιπρόσθετο στοιχείο ρεαλισμού ήταν πως ο Σαχ και οι φρουροί του δεν περίμεναν κατά το κοινώς λεγόμενο, «καμπερωμένοι», αλλά χαλαροί πλην όμως εν εγρηγόρσει και φρόντισαν επίσης να συνομιλούν χαμηλόφωνα ώστε κάποιος που θα έφτανε στα 40μ να μπορούσε να τους εντοπίσει ακούγοντάς τους περισσότερο, παρά βλέποντάς τους, λόγω της πυκνής βλάστησης.

Όταν μετά από περίπου 30 λεπτά οι Ταλιμπάν έγιναν αντιληπτοί από τους Αμερικανούς και σφύριξαν οι πρώτες μπίλιες, οι μεν Αμερικανοί προσπάθησαν να υπερκεράσουν τη θέση πλαγιοκοπώντας τους, οι δε Ταλιμπάν αποσύρθηκαν ακόμη πιο πάνω στο βουνό σε επαφή με τον «εχθρό». Εδώ να πούμε πως τηρήθηκε άλλο ένα στοιχείο προσομοίωσης: άπαντες οι αθλητές έφεραν μόνο δύο γεμιστήρες midcap και έναν γεμιστήρα πιστολιού, οπότε καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, οι ριπές ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι μπίλιες που ρίχτηκαν θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι πυρομαχικά, καθώς κάθε βολή είχε τη σημασία της. Επιπρόσθετα, οι σκληροτράχηλοι Seals ήταν υποχρεωμένοι κάθε φορά που ένας συνάδελφός τους δεχόταν μπίλια να μένει επιτόπου και να περιμένει παίκτη υγειονομικού να τον πλησιάσει και να τον υποβαστάξει για 50μ σε κάποιον ασφαλή τομέα υπό «εχθρικό πυρ».

Αν συνυπολογίσουμε το δύσβατο και βραχώδες πεδίο, την διαρκή ανάβαση, την κούραση, το λαχανητό και την αδρεναλίνη, τότε μπορούμε εδώ να μιλήσουμε για εκείνες τις μαγικές στιγμές που όλοι εμείς θέλουμε να έχουμε αθλούμενοι στην Αεροσφαίριση. Σε μια λοιπόν από αυτές τις μαγικές, δίχως αίσθηση του χρόνου στιγμές, μια μπίλια βρίσκει τον... Σαχ! Τότε, χωρίς διακοπή παιχνιδιού, αρχίζει η ξέφρενη κατάβαση: Οι Αμερικανοί για να σωθούν, οι Ταλιμπάν για να ενωθούν με τους «από κάτω» καταδιώκοντας τους Αμερικανούς...