Legion: Ο Αετός της Αυτοκρατορίας!
Όταν συνεντευξιάζεσαι με Λεγεωνάριους ο τίτλος πρέπει να είναι αρκούντως επικός. Μπήκαμε λοιπόν στον στρατώνα των Αθηναίων Legion και εκεί βρήκαμε τον αρχηγό τους, τον Βασίλη “Monolithos” να καταστρώνει σχέδια μαζί με τους Ανδρέα “Stealth” και Αποστόλη “Warthog”. Aιτηθήκαμε ακρόαση και ευτυχώς ήταν στις καλές τους οπότε δεν βρεθήκαμε σταυρωμένοι παραπλεύρως της Αππίας Οδού! Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τον πάπυρο της συζήτησης που είχαμε:
1. Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο χώρο της Αεροσφαίρισης και τι αυτό που σας κρατά ακόμα ενεργούς;
Έχω την εντύπωση ότι το πρώτο πράγμα που με τράβηξε στην Αεροσφαίριση ήταν το γεγονός ότι ήμουν περίεργος να γνωρίσω ένα παιχνίδι έντασης και αδρεναλίνης και να ασχοληθώ με αυτό. Βασικό στοιχείο που με κέντρισε στην Αεροσφαίριση σε σχέση με αλλά σπορ όπως το paintball ή το speedball, είναι ότι έρχεσαι πιο κοντά στις πραγματικές συνθήκες μιας μάχης. “Βγάζοντας” ένα σενάριο εις πέρας, διανύοντας κάποιες σεναριακές διαδρομές, προσομοιάζοντας γενικότερα συνθήκες και καταστάσεις μάχης. Αυτό που πλέον έχω καταλήξει είναι ότι, εκτός από τα παραπάνω, στην Αεροσφαίριση συνδυάζεις σώμα και μυαλό κατά το παιχνίδι πράγμα που δύσκολα στα προσφέρουν άλλες ασχολίες και αλλά χόμπι ταυτόχρονα. Τώρα πια αισθάνομαι την Αεροσφαίριση σαν το σπίτι μου και την ομάδα μου σαν την οικογένεια μου. Δύο πράγματα που δύσκολα αποχωρίζεται κανείς.
2. Πείτε μας λίγα λόγια για τη “Λεγεώνα”. Πως ξεκινήσατε και ποιος ο σκοπός σας;
Η “Λεγεώνα” ιδρύθηκε το 2011 (από 4 παίκτες του paintball) τον Βασίλη Μ., τον Ηλία T., τον Βασίλη Λ. και τον Στάθη K. με σκοπό να διεξάγουν έναν ωραίο τρόπο παιχνιδιού πιο δημιουργικό, πιο αποτελεσματικό και πιο διασκεδαστικό στα παιχνίδια που γίνονταν εκείνη την περίοδο. Η επίσημη παρουσίαση της ομάδας μας στην κοινότητα της Αεροσφαίρισης έγινε σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 24 Ιουνίου 2012, όπου ήδη απαριθμούσαμε γύρω στα 10 μέλη. Αυτή τη στιγμή μετά από 5 χρόνια στο χώρο αυτό, καταλαβαίνεις ότι κάποιοι έφυγαν, κάποιοι νεότεροι παίκτες ενσωματωθήκαν κλπ. και ο αριθμός των ενεργών παικτών-μελών πλέον ανέρχεται στους 20. Ο κύριος σκοπός μας είναι καταρχήν να περνάμε καλά τις Κυριακές μας και περαιτέρω να εξελισσόμαστε σαν ομάδα, να βελτιωνόμαστε και να δουλεύουμε πάνω στο ομαδικό πνεύμα, και να προσφέρουμε στην Αεροσφαίριση γενικότερα. Παίζουμε με όλους, πάμε σχεδόν οπουδήποτε, “συλλέγουμε” εμπειρίες και μαθαίνουμε μέσα από αυτές!
3. Σε ποιο πεδίο προτιμάτε να παίζετε, και ποια τα χαρακτηριστικά που το κάνουν να ξεχωρίζει για εσάς;
Πιστεύω ότι όλα τα πεδία, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα, έχουν να σου προσφέρουν και από κάτι και σίγουρα διαφορετικές εμπειρίες και συγκινήσεις. Εκ των πραγμάτων η εδαφική μορφολογία είναι στοιχείο που επηρεάζει το παιχνίδι της Αεροσφαίρισης και την εξέλιξη του εκάστοτε σεναρίου. Εμείς προτιμούμε το είδος του πεδίου να εναλλάσσετε από παιχνίδι σε παιχνίδι, με σκοπό να μπορούν οι παίκτες να παίζουν και να συνηθίζουν παντού. Νομίζω όμως το ιδανικότερο πεδίο για την ομάδα μας θα ήταν κάτι που θα συνδύαζε κτιριακές εγκαταστάσεις(cqb) μαζί με δασικό χώρο(woodland) επίσης εμπόδια τύπου λάστιχα, οχήματα, παλέτες, μικροενέδρες κλπ. θα πρόσθεταν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αγαπημένα μας πεδία ήταν πάντα αυτό της Αμυγδαλέζας και παλιότερα το πεδίο στα Μελίσσια, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν μας αρέσουν και τα υπόλοιπα: Μεταλλεία, Ασπρόπυργος, Xοτέλ κλπ. Όλα έχουν και κάτι να σου προσφέρουν. Να πω επίσης ότι ένα πεδίο που παίξαμε πρόσφατα και ήταν απίστευτο(!!!) είναι αυτό της Αμφίκλειας, στον Παρνασσό, και σκοπεύουμε να ξαναπάμε. (Όποιος δεν έχει πάει του το προτείνω ανεπιφύλακτα!)
4. Είστε υπέρ ή κατά της ύπαρξης κάποιου είδους “πρωταθλήματος” Αεροσφαίρισης; Πιστεύετε πως θα ήταν βιώσιμη μία τέτοια διοργάνωση;
Γενικά μου αρέσουν τα καινούρια πράγματα και η εξέλιξη. Ότι παραμένει στάσιμο ή ίδιο, αργοσβήνει. Ναι θα μου άρεσε να υπάρξει κάτι τέτοιο, όπως είχε γίνει προσπάθεια για αυτό στο παρελθόν. Δεν γνωρίζω τους λόγους που δεν ευδοκίμησε αλλά μπορώ να τους φανταστώ. Ίσως αν γινόταν με μια καλή διοργάνωση και με πολύ μεράκι, οργάνωση, σπόνσορες, χορηγούς κλπ. όπως στο εξωτερικό να ήταν βιώσιμο και εξελίξιμο. Έχουμε πολλές καλές ομάδες στην Ελλάδα, αρκετούς κάλους διοργανωτές οπότε ναι θα μου άρεσε η ιδέα ενός πρωταθλήματος. Συνεργασία, όρεξη και θέληση χρειάζεται.
5. Περιγράψτε μας μία από τις καλύτερες στιγμές που έχετε ζήσει σε πεδίο.
Οι καλές στιγμές στα πεδία είναι πολλές. Αλλά νομίζω την καλύτερη την έχω ζήσει σε παιχνίδι της AWC, στα Μεταλλεία Ελευσίνας, χωρίς να μειώσω τις υπόλοιπες διοργανώσεις που είναι εξίσου καλές. Ήταν αν θυμάμαι καλά πριν 2-3 χρόνια, σε παιχνίδι τύπου milsim… Είχαμε διανύσει αρκετά χιλιόμετρα με ενδιάμεσες μάχες και εμπλοκές με την αντίπαλη παράταξη… Όταν φτάσαμε λοιπόν σε μια από τις σπηλιές έπρεπε να “ξετρυπώσουμε” κάποιους που υποτίθεται κρυβόντουσαν μέσα (παράταξη “ταλιμπανέζων”)… Η μάχη ήταν απίστευτη σε εκείνο το σημείο. Καπνογόνα, χειροβομβίδες, η αδρεναλίνη είχε “βαρέσει κόκκινα”. Το συγκεκριμένο παιχνίδι τα είχε όλα, από την τέλεια προσομοίωση των παρατάξεων Ταλιμπάν-Αμερικάνοι, μέχρι τα πάντα.
6. Ποιο πιστεύετε ότι είναι το “ατού” σας ως ομάδα;
Στην Λεγεώνα επιλέγουμε να έχουμε άτομα καταρχήν διαφορετικής ηλικίας και κατά δεύτερον άτομα διαφορετικής σωματικής διάπλασης. Οι λόγοι είναι ότι ένας μεγαλύτερος έχει την εμπειρία να καθοδηγήσει την ομάδα, ή να επιλέξει πιο σοφά όταν χρειάζεται να παρθεί μια απόφαση στο παιχνίδι. Ο μικρότερος έχει την ένταση και την ορμή στο παιχνίδι και έτσι ενισχύεται ο δυναμισμός μιας ομάδας. Ο μικρόσωμος είναι πιο ευέλικτος και πιο γρήγορος κλπ. Πιστεύουμε εν ολίγοις ότι η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία σε μια ομάδα βοηθάει πάρα πολύ. Γιατί ο κάθε ένας έχει τον δικό του ρόλο και μια συγκεκριμένη χρησιμότητα-ιδιότητα στο παιχνίδι. Αυτό το θεωρώ και ως ατού δικό μας.
7. Πιθανώς ξέρουμε την απάντηση, αλλά σε τι δίνετε έμφαση όταν παίζετε, στην εκπλήρωση των στόχων που θέτει το σενάριο ή στο να περάσετε απλά καλά; (και τα δύο θεμιτά).
Εγώ προσωπικά νομίζω ότι έχω περάσει κατά καιρούς από όλα τα στάδια… Στις αρχές όταν πρωτοξεκίνησα και δεν γνώριζα πολλά για το Airsoft, έδινα έμφαση στο να περνάω καλά… Όταν όμως άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο είδα ότι το σενάριο και η διοργάνωση υπάρχουν για κάποιο λόγο… Και ότι θα με βοηθούμε και εμένα προσωπικά το να προσπαθώ να βγάλω εις πέρας κάποιο στόχο. Οπότε θεωρώ αυτή τη στιγμή το ιδανικότερο ότι είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Ναι μεν να περάσεις καλά, αλλά και να υπάρχει κάποια προσπάθεια στο να εκπληρώσεις κάποιους στόχους του σεναρίου. Νομίζω ότι και αυτό έχει να σου προσφέρει κάποια ικανοποίηση στο τέλος του παιχνιδιού, βέβαια αυτό εξαρτάται από τον εκάστοτε παίκτη.
8. Θεωρείτε πως μπορούν να δημιουργηθούν πραγματικές φιλίες (κυρίως εκτός ομάδας) μέσα από ένα ανταγωνιστικό hobby όπως το Airsoft;
Θα σου απαντήσω καθαρά βιωματικά μέσα από τις προσωπικές μας εμπειρίες… Πιστεύουμε ότι μέσω της Αεροσφαίρισης μπορούν να δημιουργηθούν φιλίες. Γενικότερα εμείς στην ομάδα, αλλά και εκτός αυτής με άλλους συμπαίκτες ή και με άλλες ομάδες, έχουμε κατά καιρούς δημιουργήσει φιλίες… Το ότι είναι ανταγωνιστικό το παιχνίδι νομίζω ότι δεν έχει καμία σχέση… Ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που έχουν ανοιχτά μυαλά. Μετά το πέρας του παιχνιδιού όλοι είμαστε μια παρέα ανεξάρτητα το ποιος κέρδισε η έχασε… Εξάλλου αυτό είναι και το νόημα. Αν κάποιος μένει μόνο στο αν έχασε ή κέρδισε χάνει την πραγματική ουσία που είναι η ψυχαγωγία και το να περάσεις καλά. Γιατί αυτό μένει στο τέλος.
9. Παραλείψαμε να αναφέρουμε κάτι, ώ κραταιοί Λεγάτοι;
Το μόνο που θέλω να προσθέσω κλείνοντας είναι ότι πρέπει να ενθαρρύνουμε τα νεότερα παιδιά να ασχοληθούν με την Αεροσφαίριση και όχι μόνο… Όποιος δοκίμασε την Αεροσφαίριση “κόλλησε”!!! Ας αφήσουμε μια Κυριακή το ίντερνετ,την τηλεόραση και τα βίντεοgames η για τους μεγαλύτερους ,τις υποχρεώσεις και τα προβλήματα και ας βγούμε να παίξουμε, να τρέξουμε και να αθληθούμε. Σίγουρα θα γυρίσουμε πίσω με άλλη διάθεση και ψυχολογία.
Άβις Καίσαρες!