Αεροσφαιριστικός Άνεμος Σωτηρίας!

Την εκτίμηση που τρέφω για τη Λέσχη Αεροσφαίρισης Πελοποννήσου (Λ.Α.Π) την έχω εκφράσει με κάθε ευκαιρία και στο παρελθόν. Ήξερα για την οργανωτικότητα τους πριν καν να παίξω μαζί τους, και πραγματικά τους θαύμασα όταν παίξαμε μαζί, κάποτε στον Πάρνωνα. Την περασμένη Κυριακή ήρθε επιτέλους η ώρα να συμμετάσχω και σε ένα σενάριο φτιαγμένο από τα χέρια τους. Και φυσικά, η εκτίμησή μου μεγάλωσε ακόμη περισσότερο. Ο λόγος για το παιχνίδι The Andosian War Chronicles: Winds of Deliverance. Δηλαδή, η συνέχιση της σύγκρουσης μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών στην αιματοβαμμένη γη της Ανδοσίας…

Το πεδίο του παιχνιδιού ήταν το λεγόμενο “Αυτοκινητοδρόμιο Χαλανδρίτσας”, κοντά στην ομώνυμη κωμόπολη της Αχαΐας, με φοβερή θέα προς τον πανύψηλο Ερύμανθο. Πρόκειται για μια μεγάλη περιφραγμένη woodland έκταση, που προορίζεται στο μέλλον να γίνει πίστα αγώνων ταχύτητας. Οι 100+ συμμετέχοντες είχαν άπλετο χώρο να αναπτυχθούν αφού η τοποθεσία είχε αμέτρητα μικρά μονοπατάκια, ξέφωτα, και ανεβοκατεβάσματα.

Οι δύο παρατάξεις είχαν από τρία σημεία ενδιαφέροντος που έπρεπε να υπερασπίσουν, ενόσω προσπαθούσαν να καταλάβουν τα τρία αντίπαλα σημεία (ραντάρ, οχυρό, θέση πυροβολικού κλπ.) Αξιέπαινη είναι η προσπάθεια που κατέβαλαν οι διοργανωτές να εμπλουτίσουν το πεδίο με ομοιώματα θέσεων μάχης, οδοφραγμάτων, και οχημάτων μεταφοράς προσωπικού, ενώ το σενάριο περιείχε τη χρήση ναρκών και αντιαρματικών όπλων.

Σε μια περίοδο που η τοξικότητα στα παιχνίδια Airsoft έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα, με εκνευρισμούς, αθανασίες, βεντετισμούς, προχειρότητα και κακεντρέχειες, θεωρώ αξιοσημείωτο ότι στην απενημέρωση δεν ακούστηκε το παραμικρό παράπονο, και ότι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν σημειώθηκε κανένα παρατράγουδο. Όλοι οι παίκτες αναχώρησαν από το πεδίο με την αίσθηση ότι συνεισέφεραν στη διεξαγωγή ενός επιτυχημένου παιχνιδιού που θα θυμόμαστε ως πρότυπο καλής διοργάνωσης. Τα συγχαρητήρια μου λοιπόν στη Λ.Α.Π και σε όλους τους εμπλεκόμενους. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, αγαπητά μου “Παιδιά από την Πάτρα”! (Α, και μιας και ζητήσατε ιδέες για άλλα πεδία στην Αχαΐα, για δείτε λίγο το εγκαταλελειμμένο χωριό “Παλαιό Πάος”.)

Λόγω της δομής του σεναρίου και του μεγέθους του πεδίου, κανένας παίκτης δεν μπορούσε να έχει συνολική εικόνα της πορείας του παιχνιδιού, παρά μόνον οι διοργανωτές που είχαν τη γενική εποπτεία. Ήρθε η ώρα λοιπόν να σας μεταφέρω την προσωπική μου “πολεμική μαρτυρία” από το παιχνίδι. Όλα αυτά δηλαδή που έγιναν στη δική μου “μεριά” του πεδίου. Οπότε, αν δεν βιάζεστε να πάτε να δείτε gifάκια με twerking στο fb, σας την παραδίδω προς αναγνωστική τέρψη:

Η ομάδα μου ανήκε στην αθηναϊκή παράταξη, και αποστολή της ήταν η φύλαξη του κεντρικού ραντάρ. Παραδόξως, στην αρχή του παιχνιδιού, δεν είχαμε καθόλου δράση σε αντίθεση με το δεξί “κέρας” μας όπου οι επαφές άρχισαν σχεδόν αμέσως. Σε κάποια στιγμή, και ενώ εγώ και οι συμπολεμιστές μου είχαν γίνει “ένα” με την πυκνή βλάστηση, ακούσαμε χαρούμενες και ανέμελες φωνές από το μέρος των αντιπάλων.

Πλησίασα λίγο και μπόρεσα να ακούσω κάποιον να λέει χαρωπά “Θα πέσουμε πίσω από τις εχθρικές γραμμές” και αμέσως σκέφθηκα ότι “Δεν πρόκειται καν να τις δεις”. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είχα οπτική επαφή με το τσούρμο που πλησίαζε, και αντιλήφθηκα το τί συνέβαινε. Οι αντίπαλοι ήταν με κατεβασμένα τα όπλα. O ένας είχε τα χέρια του στους ώμους αυτού που είχε μπροστά του, και τον όλο σχηματισμό οδηγούσε με γρήγορο βήμα ένας “πιλότος”. Ήταν μια αερομεταφερόμενη δύναμη του εχθρού, που δεν γινόταν να χτυπηθεί από επίγειες δυνάμεις, εξού και η ανεμελιά που επιδείκνυαν τα μέλη της!

Αμέσως σήμανε συναγερμός στην αθηναϊκή παράταξη και όλοι προσπαθούσαμε να εκτιμήσουμε το μέρος όπου θα προσγειώνονταν οι Σπαρτιάτες Αλεξιπτωτιστές. Μετά από λίγα λεπτά, ο επικεφαλής της παράταξής μας, ο μπαρουτοκαπνισμένος “Carbon” (το λέει και το όνομα του άλλωστε) μας διέταξε να οπισθοχωρήσουμε προς το οχυρό της παράταξης μας το οποίο δεχόταν σφοδρή επίθεση! Σπεύσαμε προς το σημείο αλλά ήταν ήδη αργά, το οχυρό είχε πέσει…

Όταν φτάσαμε σε απόσταση εμπλοκής διαπιστώσαμε ότι ο εχθρός είχε πάρει πολύ καλές θέσεις άμυνας στο πάλαι ποτέ δικό μας οχυρό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι αντίπαλοι ήταν και περισσότεροι σε αριθμό. Ήταν η ώρα για την παλιά και αγαπημένη τακτική της πλαγιοκόπησης και παρενόχλησης του εχθρού… Μαζί με τον πιστό σύντροφο Μητσάρα, αφήσαμε τους υπόλοιπους της ομάδας μας πεπλεγμένους, και ξεκινήσαμε την κίνηση μας με στόχο αν όχι τα νώτα των αντιπάλων, τουλάχιστον τη λιγότερο φυλαγμένη αριστερή πλευρά τους.

Για την επόμενη μία ώρα ένιωθα ότι πρωταγωνιστούσα σε πολεμική ταινία… Αθόρυβη κίνηση, αλλαγές κατευθύνσεων, συνεχής επικοινωνία με την κυρίως ομάδα μας που τα είχε βρει σκούρα, και ακροβολισμοί με τους αντιπάλους που είχαν ως αποτέλεσμα να τους επιφέρουμε λίγες απώλειες που όμως ήταν αρκετές για να τους δημιουργήσουν συνεχή ανασφάλεια στο πλευρό τους. Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα μια παίκτρια των αντιπάλων με πολύ οξυμένη προσοχή, που άκουγε και το παραμικρό θρόισμα που προκαλούσαμε, ειδοποιώντας ακαριαία τους συμπαίκτες της.

Και εκεί που το πράγμα άρχισε να κολλάει άσχημα, αφού ο Μητσάρας και εγώ δεν μπορούσαμε να καταφέρουμε άλλα χτυπήματα στον εχθρό, και η κυρίως ομάδα μας είχε σοβαρές απώλειες, έγινε το ιδανικό τελείωμα στην “ταινία” που είχα την αίσθηση ότι έπαιζα. Μας έσωσε το “ιππικό”! Μια ομάδα “Αθηναίων” (Μέσα τους αναγνώρισα παίκτες από την Καλαμάτα και τους AWC), που προηγουμένως είχε καταστρέψει ένα εχθρικό πυροβόλο ήρθε για να ανακαταλάβει το οχυρό μας! Αμέσως, με νοήματα, τους δώσαμε μια εικόνα του αριθμού των αντιπάλων και της θέσης τους, και αυτοί ανέλαβαν τα υπόλοιπα… Η τελική έφοδος έμοιαζε σαν να είχε βγει από βιντεοπαιχνίδι και μέσα σε λίγο το οχυρό ήταν και πάλι δικό μας. Μάλιστα η ανακατάληψη του μάς προσέφερε και ένα αναπάντεχο δώρο: Την σύλληψη του επάρατου Ταξίαρχου Κλάκη, αρχηγού των αντιπάλων! (Εννοείται ότι του φερθήκαμε βάσει της Συνθήκης της Γενεύης, μόνο φοντάν δεν τον κεράσαμε!)

Έχει πει όμως η Σπάρτη την τελευταία της λέξη; Θα μάθουμε στο επόμενο επεισόδιο αυτού του ξεχωριστού “Πελοποννησιακού Πολέμου”!

Υ.Γ. Άλλες μεγάλες στιγμές που έζησα στον εν λόγω παίγνιο:

1) Δακρύβρεχτη συνάντηση με τους διακεκριμένους συνχομπίστες μας Γεώργιο Κούτσικο και Νικόλαο Καραβουσιάνη που είχαν έρθει από Λιβαδειά και Βόλο αντίστοιχα.

2) Bromance συνάντηση με τον θρυλικό Ρούκι-Τζο, γνωστό και ως “Τσιμπομαγουλάκη”, ο οποίος έφερε επί της κεφαλής του τον αμμώδη μπερέ της S.A.S… Αξία: Ανεκτίμητη!